жва́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. жву́ жвё́м
2-я ас. жве́ш жвяце́
3-я ас. жве́ жву́ць
Прошлы час
м. жва́ў жва́лі
ж. жва́ла
н. жва́ла
Дзеепрыслоўе
цяп. час жвучы́

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жваць несов., разг., см. жава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жваць, жву, жвеш, жве; жвём, жвяце; незак., што.

Разм. Тое, што і жаваць. Ля ракі і суседка сядзіць на траве, свой гасцінец-праснак памаленечку жве. Дубоўка. Авечкі, ў кучу збіўшыся, драмалі. Каровы жвачку жвалі. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жваць. Гл. жава́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

masticate

[ˈmæstɪkeɪt]

v.

жава́ць, жваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chew

[tʃu:]

1.

v.

1) жваць, жава́ць

to chew the cud — жва́ць жва́чку

2) Figur. перажо́ўваць (не́йкую спра́ву), абду́мваць, раздумо́ўваць

3) жваць таба́ку

2.

n.

1) жу́йка, жва́ка, жва́чка f.; жава́ньне n.

2) таба́ка або́ гу́мка для жава́ньня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Жава́ць, жваць, жую. Рус. жева́ть, укр. жува́ти, польск. żuć, żwać, в.-луж. žuć, н.-луж. žuś, палаб. zavǎt, чэш. žvykati, уст. žváti, славац. žuť, žuvať, славен. žvekáti, žvečiti, серб.-харв. жва́кати, жва́тати, балг. жва̀кам, макед. џвака, жвака ’тс’. Ст.-сл. жьвати, жоуѭ. Прасл. *žьvati, *žujǫ (*zjьv‑) з і.-е. *g(i̯)eu‑, gʼ(i̯)eu‑ ’жаваць’ (Покарны, 400): літ. žiáunos, лат. żaũnas ’сківіца, жабры’, ням. kauen, англ. chew, новаіранск. ǰāvidan ’жаваць’. Фасмер, 2, 39–40; Шанскі, 1, Ж, 280; Траўтман, 372.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)