жарнасе́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які насякае жорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жарнасе́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жарнасе́к жарнасе́кі
Р. жарнасе́ка жарнасе́каў
Д. жарнасе́ку жарнасе́кам
В. жарнасе́ка жарнасе́каў
Т. жарнасе́кам жарнасе́камі
М. жарнасе́ку жарнасе́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жарнасе́к м. жерновщи́к, жерносе́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жарнасе́к, ‑а, м.

Чалавек, які робіць і насякае жорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жарнасе́к ’чалавек, які робіць і насякае жорны’ (ТСБМ), адкуль і пераноснае ’моцны мужчына’ (Касп.). Рус. жерносе́к, чэш. уст. žernosek ’тс’, в.-луж. тапонім Žornosyki (Пфуль). Паводле мадэлі, старое слав. складанае слова (параўн. дрывасек, каменачос, свінапас) засведчана ў рус. крыніцах з XVII ст. (як мянушка, Тупікаў), у бел. — з XVII–XVIII стст. (Бірыла, Бел. антр., 1, 214; 2, 145), утворана ад *žernъ (гл. жаро́н) і *sekъ (гл. сячы). Параўн. ст.-рус. (XVII ст.) жерноковъ, жерноклевъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жарнасек З. І. 6/333

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Жарнасек І. М. 4/409

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Жарнасек Ірына Францаўна

т. 6, с. 425

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Жарнасек Уладзімір Фёдаравіч

т. 18, кн. 1, с. 385

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Жарнасе́кі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Жарнасе́кі
Р. Жарнасе́к
Жарнасе́каў
Д. Жарнасе́кам
В. Жарнасе́кі
Т. Жарнасе́камі
М. Жарнасе́ках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)