жабы

т. 6, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

жа́ба

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. жа́ба жа́бы
Р. жа́бы жа́б
Д. жа́бе жа́бам
В. жа́бу жа́б
Т. жа́бай
жа́баю		 жа́бамі
М. жа́бе жа́бах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

апало́нік¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Хвастатая лічынка жабы.

|| прым. апало́нікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жабі́ны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да жабы, уласцівы ёй.

Не сціхаў ж. канцэрт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жабяня́ і жабянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня жабы (у 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апало́нік

‘лічынка жабы’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. апало́нік апало́нікі
Р. апало́ніка апало́нікаў
Д. апало́ніку апало́нікам
В. апало́ніка апало́нікаў
Т. апало́нікам апало́нікамі
М. апало́ніку апало́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пало́нік

‘хвастатая лічынка жабы’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пало́нік пало́нікі
Р. пало́ніка пало́нікаў
Д. пало́ніку пало́нікам
В. пало́ніка пало́нікаў
Т. пало́нікам пало́нікамі
М. пало́ніку пало́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

жабападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд жабы, падобны на жабу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

часно́чніца, ‑ы, ж.

Земнаводная жывёліна, падобная да рапухі ці жабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турча́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак. (разм.).

1. Утвараць характэрныя для жаб гукі.

У балоце турчаць жабы.

2. Тарахцець (пра гукі машын у час работы).

Трактары турчаць усю ноч.

|| наз. турча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)