е́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. е́льнік е́льнікі
Р. е́льніку е́льнікаў
Д. е́льніку е́льнікам
В. е́льнік е́льнікі
Т. е́льнікам е́льнікамі
М. е́льніку е́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

е́льнік, -у, мн. -і, -аў, м., зб.

1. Яловы лес.

Каля ракі рос е.

2. Ссечаныя яловыя лапкі або дрэвы.

Дарога ўслана ельнікам.

|| памянш.-ласк. е́льнічак, -чку, м. (да 1 знач.).

|| прым. е́льнічны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

е́льнік, -ку собир., м., в разн. знач. е́льник;

каля́ ракі́ рос е. — во́зле реки́ рос е́льник;

даро́га ўсла́на ~кам — доро́га у́стлана е́льником

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

е́льнік, ‑у, м.

1. Яловы лес. Недзе ў гушчары маладога ельніку спявалі дразды. Новікаў.

2. зб. Насечаныя яловыя лапкі або дровы. Накласці ельніку ў вогнішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

е́льнік м

1. (лес) Fíchtenwald m -(e)s, -wälder, Tánnenwald m;

2. (яловые лапкі) Fíchtenstreu f -, (Fíchten)reisig n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

е́льнік Яловы лес; зараснік з маладых ялін Pinus eabies (БРС). Тое ж е́лнік (Ст.-дар.), е́лле (Мін.), е́лнік, яллё, ельняччо (Слаўг.).

□ ур. Ельнік (балота) каля в. Яскавічы Сал., в. ЕльнікІ Пух.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

е́льник собир. е́льнік, -ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

е́льнічак, ‑чку, м.

Памянш.-ласк. да ельнік; малады ельнік. Вышэй трошкі — ельнічак густы. Там добра і прысесці. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Fíchtenwald

m -(e)s, -wälder е́льнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Іла́га ’яловы лес, ельнік’ (в.-дзвін., Нар. сл., 146). Ад ель (гл.) з нерэгулярным суф. ‑аг‑а. Гл. Сцяцко, Афікс. наз., 207.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)