дэфека́тар
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дэфека́тар |
дэфека́тары |
| Р. |
дэфека́тара |
дэфека́тараў |
| Д. |
дэфека́тару |
дэфека́тарам |
| В. |
дэфека́тар |
дэфека́тары |
| Т. |
дэфека́тарам |
дэфека́тарамі |
| М. |
дэфека́тары |
дэфека́тарах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дэфека́тар м., тех. дефека́тор
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дэфека́тар
(ад лац. defaecare = ачышчаць)
апарат для дэфекацыі 3.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дефека́тор техн. дэфека́тар, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)