дэтанатар назоўнік | мужчынскі род | спецыяльны тэрмін

  1. Выбуховае рэчыва, якое сваім выбухам выклікае дэтанацыю.

  2. Асобы капсуль, які выкарыстоўваецца пры выбухах.

    • Капсуль-дэтанатар.

|| прыметнік: дэтанатарны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дэтана́тар м., спец. детона́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

дэтанатар, ‑а, м.

Спец. Капсуль, запал, якія прымяняюцца для ўзрыву асноўнага зарада ў боепрыпасах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэтана́тар м спец, вайск Detonátor m -s, -tóren; Zündladung f -, -en; Zünder m -s -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

detonator [ˈdetəneɪtə] n. дэтана́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

детона́тор спец. дэтана́тар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

тэтрылавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тэтрылу. Тэтрылавы дэтанатар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тетри́ловый тэтры́лавы;

тетри́ловый детона́тор тэтры́лавы дэтана́тар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

detonator

м. дэтанатар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Zéitzünder

m -s, - дэтана́тар запаво́ленага дзе́яння, дыстанцы́йны ўзрыва́льнік [запа́л]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)