дэтана́тар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэтана́тар дэтана́тары
Р. дэтана́тара дэтана́тараў
Д. дэтана́тару дэтана́тарам
В. дэтана́тар дэтана́тары
Т. дэтана́тарам дэтана́тарамі
М. дэтана́тары дэтана́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэтана́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Прыстасаванне з выбуховым рэчывам, якое выклікае дэтанацыю асноўнага зарада.

Капсуль-д.

|| прым. дэтана́тарны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэтана́тар м., спец. детона́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэтана́тар, ‑а, м.

Спец. Капсуль, запал, якія прымяняюцца для ўзрыву асноўнага зарада ў боепрыпасах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэтанатар

т. 6, с. 360

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дэтанатар 2/542; 4/499

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дэтана́тар м спец, вайск Detonátor m -s, -tóren; Zündladung f -, -en; Zünder m -s -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэтана́тар

(ад лац. detonare = загрымець)

1) выбуховае рэчыва, здольнае сваім выбухам выклікаць дэтанацыю іншага рэчыва;

2) капсуль, запал, які служыць для ўзрыву асноўнага зарада ў боепрыпасах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Капсуль-дэтанатар 3/137

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

detonator [ˈdetəneɪtə] n. дэтана́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)