дэната́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дэната́т |
дэната́ты |
| Р. |
дэната́та |
дэната́таў |
| Д. |
дэната́ту |
дэната́там |
| В. |
дэната́т |
дэната́ты |
| Т. |
дэната́там |
дэната́тамі |
| М. |
дэната́це |
дэната́тах |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дэната́т
(лац. denotatus = вызначаны)
аб’ект; тое, што можна абазначыць пэўнай назвай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
denotation [ˌdi:nəʊˈteɪʃn] n. ling.
1. абазначэ́нне
2. дэната́т
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)