дэлі́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэлі́кт дэлі́кты
Р. дэлі́кта дэлі́ктаў
Д. дэлі́кту дэлі́ктам
В. дэлі́кт дэлі́кты
Т. дэлі́ктам дэлі́ктамі
М. дэлі́кце дэлі́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэлі́кт, -ту м., юр. дели́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэлікт

т. 6, с. 342

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дэлі́кт м. юрыд. Delíkt n -(e)s, -e, stráfbare [réchtswidrige] Hándlung, Réchtsverletzung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэлі́кт

(лац. delictum)

юр. правапарушэнне, правіннасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэлі́кт

(лац. delictum)

юр. незаконнае дзеянне, правапарушэнне.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

tort [tɔ:t] n. law грама́дскае правапарушэ́нне, грама́дска-прававы́ дэлі́кт;

a judgement for tort прысу́д па грама́дскім правапарушэ́нні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Delíkt

n -es, -e юрыд. дэлі́кт, правапарушэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

delikt, ~u

м. юр. правапарушэнне; парушэнне закона; правіннасць; дэлікт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

únerlaubt

a недазво́лены, забаро́нены

~e Hándlung — юрыд. правапарушэ́нне, дэлі́кт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)