дэкліна́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дэкліна́цыя
Р. дэкліна́цыі
Д. дэкліна́цыі
В. дэкліна́цыю
Т. дэкліна́цыяй
дэкліна́цыяю
М. дэкліна́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэкліна́цыя ж., физ. деклина́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэкліна́цыя, ‑і, ж.

Адхіленне магнітнай стрэлкі ад геаграфічнага мерыдыяна.

[Лац. declinatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкліна́цыя

(лац. declinatio)

фіз. адхіленне магнітнай стрэлкі ад геаграфічнага мерыдыяна; магнітнае схіленне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

деклина́ция физ. дэкліна́цыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

declination

[,deklɪˈneɪʃən]

n.

1) нахі́л -у m.; схіл, спад -у m., адхіле́ньне n.

2) ве́тлівая адмо́ва

3) дэкліна́цыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

deklinacja

ж.

1. лінгв. скланенне;

2. фіз. астр. схіленне; дэклінацыя;

deklinacja magnetyczna — магнітнае схіленне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)