Verbum

анлайнавы слоўнік

дэ́ка, -і, мн. -і, дэк, ж.

Дэталь струннага музычнага інструмента, якая служыць для ўзмацнення гуку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэ́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэ́ка ж., муз. де́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дэка... 1/108

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дэ́ка, ‑і, ДМ дэцы; Р мн. дэк; ж.

1. Частка корпуса некаторых струнных музычных інструментаў, якія служаць для адбіцця і ўзмацнення гуку. Верхняя дэка скрыпкі. Дэка піяніна.

2. Падбарабанная або надбарабанная частка малатарні.

[Ням. Decke — накрыўка, века.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дэ́ка, дэ́ко ’дэкаграм’ (Сцяц.). Запазычанне з польск. deka ’тс’ (а гэта размоўная форма, скарачэнне з dekagram ’тс’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэ́ка ²

(польск. deka, ад dekagram = дэкаграм)

тое, што і дэкаграм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэка-

(гр. deka = дзесяць)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «дзесяць».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэ́ка ¹

(ням. Decke = накрыўка, века)

1) частка корпуса струнных інструментаў, якая служыць для ўзмацнення гуку;

2) падбарабанная або надбарабанная частка малатарні;

3) пакрыццё носа і кармы лодкі, якое засцерагае яе ад залівання вадой.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэка...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. дзесяць, напр.: дэкаграм, дэкалітр, дэкатона.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)