дэйтро́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэйтро́н дэйтро́ны
Р. дэйтро́на дэйтро́наў
Д. дэйтро́ну дэйтро́нам
В. дэйтро́н дэйтро́ны
Т. дэйтро́нам дэйтро́намі
М. дэйтро́не дэйтро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэйтро́н м., физ. дейтро́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дэйтрон 4/351; 7/476; 8/5

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дэйтрон

т. 6, с. 329

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дэйтро́н

(ад гр. deuteros = другі)

ядро атама дэйтэрыю, якое складаецца з аднаго пратона і аднаго нейтрона.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дейтро́н физ. дэйтро́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дэйтэрон, гл. Дэйтрон

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

антыдэйтро́н

(ад анты- + дэйтрон)

элементарная часціца, якая з’яўляецца аптычасціцай у адносінах да дэйтрона; звязаны стан антыпратона і антынейтрона.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)