дэбі́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці, разумовай адсталасці.

|| прым. дэбі́льны, -ая, -ае; наз. дэбі́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэбі́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэбі́л дэбі́лы
Р. дэбі́ла дэбі́лаў
Д. дэбі́лу дэбі́лам
В. дэбі́ла дэбі́лаў
Т. дэбі́лам дэбі́ламі
М. дэбі́ле дэбі́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дэбі́л м., разг. деби́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэбі́л, ‑а, м.

Чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці, разумовай адсталасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэбі́л м груб Kretin [-´tɛ̃:] m -s, -; Dénkzwerg m -s, -e (разм груб)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэбі́л

(лац. debillis = кволы, слабы)

чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці, разумовай адсталасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэбі́л

(н.-лац. debil, ад лац. debilis = слабы)

1) чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці;

2) перан., разм. дурань, тупіца.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

debil

м. дэбіл

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)