дыфу́зія, -і, ж. (спец.).

Пранікненне аднаго рэчыва ў другое пры іх узаемным датыканні ў выніку цеплавога перамяшчэння часцінак рэчыва.

Д. газаў.

|| прым. дыфузі́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыфу́зія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дыфу́зія
Р. дыфу́зіі
Д. дыфу́зіі
В. дыфу́зію
Т. дыфу́зіяй
дыфу́зіяю
М. дыфу́зіі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыфу́зія ж., физ. диффу́зия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыфу́зія, ‑і, ж.

Узаемнае пранікненне атамаў (малекул) аднаго рэчыва ў прамежкі паміж атамамі (малекуламі) другога ў выніку іх цеплавога руху. Дыфузія вадкасцей. Дыфузія газаў. // перан. Узаемны абмен, пранікненне без уздзеяння знешніх сіл. Сумеснае жыццё мае польскага і беларускага Народаў прывяло да дыфузіі фальклорных матэрыялаў. Лойка.

[Ад лац. diffusio — распаўсюджанне, расцяканне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дыфузія 4/337, 343; 5/271, 573; 7/464, 579

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыфузія

т. 6, с. 304

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дыфу́зія ж. фіз. Diffusión f -; gégenseitige Dúrchdringung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дыфу́зія

(лац. diffusio = распаўсюджванне, расцяканне)

узаемнае пранікненне рэчываў у выніку цеплавога перамяшчэння часціц гэтых рэчываў (малекул, атамаў і інш).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

диффу́зия физ. дыфу́зія, -зіі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Diffusión

f -, -en фіз. дыфу́зія

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)