ды́ктарка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ды́ктарка ды́ктаркі
Р. ды́ктаркі ды́ктарак
Д. ды́ктарцы ды́ктаркам
В. ды́ктарку ды́ктарак
Т. ды́ктаркай
ды́ктаркаю		 ды́ктаркамі
М. ды́ктарцы ды́ктарках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ды́ктарка ж., разг. ди́кторша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́ктарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да дыктар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ды́ктар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Работнік радыё або тэлебачання, які чытае тэкст перад мікрафонам.

|| ж. ды́ктарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. ды́ктарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ди́кторша разг. ды́ктарка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

lektorka

ж.

1. выкладчыца замежнай мовы (у ВНУ);

2. дэкламатарка; дыктарка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)