ду́тыш
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ду́тыш |
ду́тышы |
| Р. |
ду́тыша |
ду́тышаў |
| Д. |
ду́тышу |
ду́тышам |
| В. |
ду́тыша |
ду́тышаў |
| Т. |
ду́тышам |
ду́тышамі |
| М. |
ду́тышы |
ду́тышах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ду́тыш зоол. ду́тыш, -ша м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ду́тыш, ‑а, м.
Від голуба з вялікім валлём.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)