Жолуд дубу 8/472—473 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ду́б

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ду́б
Р. ду́бу
Д. ду́бу
В. ду́б
Т. ду́бам
М. ду́бе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

oak [əʊk] n.

1. дуб

2. драўні́на ду́бу;

made of oak дубо́вы, зро́блены з ду́бу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ду́б

‘дрэва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́б дубы́
Р. ду́ба дубо́ў
Д. ду́бу дуба́м
В. ду́б дубы́
Т. ду́бам дуба́мі
М. ду́бе дуба́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дуб дуб, род. ду́ба и (о древесине и собир.) ду́бу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іміта́цыя ж., в разн. знач. имита́ция;

і. гу́каў — имита́ция зву́ков;

і. ду́бу — имита́ция ду́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адша́стаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Кончыць шастаць (у 1 знач.). Вецер лісцем адшастаў і сціх.

2. што. Разм. Адрэзаць пілою. Адшастаць кругляк дубу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шугале́я, ‑і, ж.

Раней — вялікая лодка з аднаго выдзеўбанага кавалка дрэва (звычайна дубу). Дзяўбаў паляшук Шугалеі, як гора, — Распарваў ён дуб, Дзеўбучы дзень да ночы Чаўны, як вялізныя Ноевы ночвы. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуб, -а і -у, мн. дубы́, -о́ў, м.

1. -а. Буйное лісцевае дрэва сямейства букавых з цвёрдай драўнінай і пладамі-жалудамі.

Д. галлё распусціў.

2. -у, толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

Бочка з дубу.

3. -а, перан. Пра высокага, моцнага чалавека або пра неразумнага чалавека (разм.).

|| памянш.ласк. дубо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м. (да 1 знач.) і дубо́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м. (да 1 знач.).

|| прым. дубо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

намары́ць, ‑мару́, ‑мо́рыш, ‑мо́рыць; зак.

1. каго. Натруціць, наатручваць. Памарыць прусакоў.

2. перан.; каго-што. Вельмі стаміць, змерыць. Намарыць ногі.

3. чаго. Спец. Апрацаваць нейкую колькасць драўніны спецыяльным растворам або афарбаваць марылкай. Намарыць дубу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)