дубло́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дубло́н дубло́ны
Р. дубло́на дубло́наў
Д. дубло́ну дубло́нам
В. дубло́н дубло́ны
Т. дубло́нам дубло́намі
М. дубло́не дубло́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубло́н м., ист. дубло́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубло́н ист. дубло́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубло́н, ‑а, м.

Старадаўняя іспанская залатая манета.

[Фр. doublon ад ісп. doblon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дублон

т. 6, с. 244

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дубло́н

(фр. doublon, ад ісп. doblon, ад doble = падвойны)

даўнейшая іспанская залатая манета, роўная двум пістолям​2 1, якая чаканілася ў 16—19 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)