дубава́ты, -ая, -ае (разм.).

Цвёрды, грубы, няздатны.

Дубаватыя рукі.

|| наз. дубава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дубава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дубава́ты дубава́тая дубава́тае дубава́тыя
Р. дубава́тага дубава́тай
дубава́тае		 дубава́тага дубава́тых
Д. дубава́таму дубава́тай дубава́таму дубава́тым
В. дубава́ты (неадуш.)
дубава́тага (адуш.)		 дубава́тую дубава́тае дубава́тыя (неадуш.)
дубава́тых (адуш.)
Т. дубава́тым дубава́тай
дубава́таю		 дубава́тым дубава́тымі
М. дубава́тым дубава́тай дубава́тым дубава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дубава́ты разг. дубова́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Цвёрды, грубы, нязграбны. Ліпкія, настылыя сырамяжныя гужы спавіваюць, давяць грудзі.. Нечыя рукі, мерзлыя, дубаватыя, ціснуць за горла... Пташнікаў. // Праставаты, недасканалы. Дубаваты загаловак. Дубаваты адказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубова́тый разг. дубава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пе́ўчы, ‑ая, ‑ае.

1. Уласцівы спеваку; неабходны для спявання; вакальны. Пеўчыя здольнасці. Пеўчыя навыкі.

2. Які меладычна пяе, свішча (пра птушак). Пеўчыя птушкі. Пеўчы дрозд.

3. у знач. наз. пе́ўчы, ‑ага, м. Той, хто спявае ў хоры, звычайна царкоўным. Працэсію пачынаў дубаваты нізкі чалавек.. А за ім ужо ішлі.. пеўчыя, панок і багамольны народ. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)