дры́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дры́ль дрылі́
Р. дрыля́ дрылёў
Д. дрылю́ дрыля́м
В. дры́ль дрылі́
Т. дрылём дрыля́мі
М. дрылі́ дрыля́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дрыль, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Інструмент для свідравання дзірак у метале, дрэве і пад.

Электрычны д.

|| прым. дры́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрыль (род. дрыля́) м., тех. дрель ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрыль, ‑я, м.

Інструмент для пракручвання дзірак у метале, дрэве і інш.

[Гал. dril.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрыль

т. 6, с. 226

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дрыль м тэх Dríllbohrer m -s, -;

свідрава́ць дрылем mit dem Dríllbohrer bóhren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дрыль

(польск. dryl, ад ням. Drill)

прылада для пракручвання дзірак у метале, дрэве і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Дрыль ’дрыль’ (БРС, Сл. паўн.-зах.), ’лобзік’ (Шат.). Рус. дрель (старое таксама дриль). Фасмер (1, 537) прымае запазычанне з гал. drilboor або ням. Drillbohrer ’тс’. Шанскі (1, Д, Е, Ж, 190) мяркуе, што трэба дапусціць пры запазычанні польск. пасрэдніцтва (польск. dryl, drel). Дадатковым аргументам тут, паводле Шанскага, можа быць напісанне ў Даля дриль, дрыль (апошняе можа ўказваць на польск. dryl).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

све́рдлавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да свердла. Свердлавы дрыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрель ж., техн. дрыль, род. дрыля́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)