дры́ганне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дры́ганне
Р. дры́гання
Д. дры́ганню
В. дры́ганне
Т. дры́ганнем
М. дры́ганні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дры́ганне ср., разг. дры́ганье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дры́ганне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дрыгаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дры́гаць, -аю, -аеш, -ае; незак., чым (разм.).

Рабіць рэзкія адрывістыя рухі (пераважна нагамі).

|| аднакр. дры́гнуць, -ну, -неш, -не; -ні і дрыгану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. дры́ганне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Раздруе́ць ’растаць, раскіснуць’ (у адлігу), ’распаўнець’ (Юрч. СНЛ), раздруі́ць ’выклікаць дрыганне’ (Юрч. СНЛ), раздруі́цца ’размокнуць, раскіснуць ад вады’ (Юрч. СНЛ), друя ’распаўнелая асоба’ (Юрч. СНЛ). Паходжанне зыходнай формы (*друі́ць, *друя́ць?) няяснае, магчыма, да прасл. *drulʼati (ЭССЯ, 5, 132), параўн. серб.-харв. друљати ’хістаць; камячыць, мяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)