Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
до́сціп, -у, мн. -ы, -аў, м.
1. Здольнасць трапна, востра і з гумарам сказаць што-н., тонка парыраваць чыю-н. думку.
Досціпу яму не пазычаць.
2. Востры жарт.
З’едлівы д.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
до́сціп, -пу м.
1. (остроумное выражение) остро́та ж.;
2. остроу́мие ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
до́сціп, ‑у, м.
Тое, што і дасціпнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
до́сціпм.гл. дасціпнасць
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
До́сціп ’досціп’ (БРС, Байк. і Некр.), дасці́пнасць ’дасціпнасць’ (БРС). Паводле Кюнэ (Poln., 50), запазычанне з польск.dowcip, dowcipność ’тс’ (Кюнэ, там жа, як аргумент прыводзіць той факт, што гэтыя словы вядомы толькі заходнім славянам; параўн. і чэш.důvtip). Аб польск. словах гл. падрабязна Слаўскі, 1, 158. Няясным, аднак, застаецца фармальны бок запазычання. Бел. формы тыпу до́сціп, дасці́пны і г. д. маглі б зыходзіць да польск. форм тыпу dowścipny, але апошнія засведчаны толькі з тэрыторыі Беларусі (Litwy; гл. Слаўскі, там жа.). Ужо ў ст.-бел. мове засведчаны ўсе вядомыя сёння формы: довтипъ, довтепъ, довтыпъ, довстипъ, довципъ, довтип‑ ный, довтипность (з XVI ст., гл. Булыка, Запазыч., 98–99).