длу́банне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
длу́банне |
| Р. |
длу́бання |
| Д. |
длу́банню |
| В. |
длу́банне |
| Т. |
длу́баннем |
| М. |
длу́банні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
длу́банне ср., обл. колупа́ние, ковыря́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Длуба́нне ’калупанне’ (Нас., Байк. і Некр.). Паводле Кюнэ (Poln., 51), запазычанне з польск. dłubanie ’тс’ (да dłubać). Параўн. длу́баць (гл.). Але форма длу́банне ’тс’ (БРС) можа быць і незапазычанай, утворанай у бел. мове ад запазычанага длу́баць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)