дзі́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Дзікае, непрышчэпленае пладовае дрэва.

2. Плод такога дрэва.

Дзічкі смачныя тады, калі ўлежацца.

|| прым. дзі́чкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзі́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзі́чка дзі́чкі
Р. дзі́чкі дзі́чак
Д. дзі́чцы дзі́чкам
В. дзі́чку дзі́чкі
Т. дзі́чкай
дзі́чкаю		 дзі́чкамі
М. дзі́чцы дзі́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзі́чка ж., сад.

1. дичо́к м.; (о взрослом дереве — ещё) ди́кая я́блоня (гру́ша и т.п.);

2. плод ди́кого де́рева

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзічка

т. 6, с. 123

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дзі́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Дзікая, не прышчэпленая груша або яблыня. Люблю сум дзічкі адзінокай, Забытай ў полі пастухамі, Якая горкія ападкі На дол раняе заінелы. Лойка.

2. Плод дзікай ігрушы або яблыні. Маці восенню рассцілае салому і ссыпае грушы-дзічкі, каб улежваліся. Кандрусевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзі́чка ж

1. (дрэва) Wíldling m -s, -e;

гру́шы-дзі́чкі Wíldbirnen pl (плады);

2. разм (пра дзіця) schéues [schüchternes] Kind

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ра́ла, -а, мн. -ы, рал, н.

Адгаліненне ствала дрэва; тоўсты сук.

|| прым. ра́лісты, -ая, -ае.

Ралістая дзічка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дичо́к м., сад. дзі́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wild apple [ˌwaɪldˈæpl] n. я́блыня-дзі́чка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dziczka

ж. бат. дзічка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)