дзяду́леў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзяду́леў дзяду́лева дзяду́лева дзяду́левы
Р. дзяду́левага дзяду́левай
дзяду́левае		 дзяду́левага дзяду́левых
Д. дзяду́леваму дзяду́левай дзяду́леваму дзяду́левым
В. дзяду́левы
дзяду́леў (неадуш.)
дзяду́левага (адуш.)		 дзяду́леву дзяду́лева дзяду́левы (неадуш.)
дзяду́левых (адуш.)
Т. дзяду́левым дзяду́левай
дзяду́леваю		 дзяду́левым дзяду́левымі
М. дзяду́левым дзяду́левай дзяду́левым дзяду́левых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзяду́леў де́душкин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзяду́леў, ‑ева.

Які належыць дзядулю. Дзяўчаткі заняліся дзядулевай гаспадаркай. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

де́душкин дзе́даў, дзяду́леў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dziadowski

1. дзядулеў, дзедаў;

2. старэчы;

3. жабрацкі;

rozpuszczony jak bicz dziadowski — распусціўся як старэчая (дзедаўская) пуга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)