дзю́дка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзю́дка |
дзю́дкі |
| Р. |
дзю́дкі |
дзю́дак |
| Д. |
дзю́дцы |
дзю́дкам |
| В. |
дзю́дку |
дзю́дак |
| Т. |
дзю́дкай
дзю́дкаю |
дзю́дкамі |
| М. |
дзю́дцы |
дзю́дках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дзю́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.
Разм. Свіння (ад пазыўнога дзю-дзю-дзю). — Давай, унучак, пажуём трохі, — сказаў дзед, раскладаючы харчы на траве. — Скора нашы дзюдкі падымуцца. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзю́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Разм. Тое, што і дзюдка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)