дзе́тачка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзе́тачка дзе́тачкі
Р. дзе́тачкі дзе́тачак
Д. дзе́тачку дзе́тачкам
В. дзе́тачку дзе́тачак
Т. дзе́тачкам дзе́тачкамі
М. дзе́тачку дзе́тачках

Крыніцы: nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́тачка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзе́тачка дзе́тачкі
Р. дзе́тачкі дзе́тачак
Д. дзе́тачцы дзе́тачкам
В. дзе́тачку дзе́тачак
Т. дзе́тачкай
дзе́тачкаю		 дзе́тачкамі
М. дзе́тачцы дзе́тачках

Крыніцы: nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́тачка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м. і н.; ДМ ‑чцы, Т ‑ай, ж.; Р мн. ‑чак.

Разм. Памянш.-ласк. да дзетка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прычака́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і чаго.

Дачакацца, прабыць, пражыць да прыходу, наступлення чаго‑н. На старасці год сына прычакаў, — усхваляваным, новым голасам сказаў Баніфацый. Навуменка. Седзячы на лаўцы, прычакаў.. [Сымон] дня і больш у старую хату не заходзіў. Чорны. — А родненькія вы мае! А дзетачка ж мая, а ўнучак жа мой, як я вас доўга чакала! І нарэшце такі прычакала, — абдымала і цалавала спачатку Галю, а потым Вадзімку. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)