датча́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. датча́нін датча́не
Р. датча́ніна датча́н
Д. датча́ніну датча́нам
В. датча́ніна датча́н
Т. датча́нінам датча́намі
М. датча́ніне датча́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

датча́нін,

гл. датчане.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

датча́нін м Däne m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

датча́нин датча́нін, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Dane [deɪn] n. датча́нін; датча́нка;

the Danes датча́не

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Duńczyk

м. датчанін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

датча́не, ‑чан; адз. датчанін, ‑а, м.; датчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. датчанкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Даніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Däne

m -n, -n датча́нін

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Dane

[deɪn]

n.

датча́нін -а m., датча́нка f., датча́не pl.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)