дапускны́ гл. допуск.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дапускны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дапускны́ дапускна́я дапускно́е дапускны́я
Р. дапускно́га дапускно́й
дапускно́е		 дапускно́га дапускны́х
Д. дапускно́му дапускно́й дапускно́му дапускны́м
В. дапускны́ (неадуш.)
дапускно́га (адуш.)		 дапускну́ю дапускно́е дапускны́я (неадуш.)
дапускны́х (адуш.)
Т. дапускны́м дапускно́й
дапускно́ю		 дапускны́м дапускны́мі
М. дапускны́м дапускно́й дапускны́м дапускны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дапускны́ допускно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапускны́ Zúlassungs

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

до́пуск, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Права на ўваход, доступ куды-н.

Мець д. у лабараторыю.

Д. да хворага.

2. Гранічна дапушчальнае адхіленне ад патрэбнага памеру пры вырабе чаго-н. (спец.).

|| прым. дапускны́, -а́я, -о́е (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

допускно́й дапускны́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)