даплы́ць

‘плывучы, дасягнуць якога-небудзь месца’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. даплыву́ даплывё́м
2-я ас. даплыве́ш даплывяце́
3-я ас. даплыве́ даплыву́ць
Прошлы час
м. даплы́ў даплылі́
ж. даплыла́
н. даплыло́
Загадны лад
2-я ас. даплыві́ даплыві́це
Дзеепрыслоўе
прош. час даплы́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даплы́ць сов., см. даплы́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даплы́сці і даплы́ць, -лыву́, -лыве́ш, -лыве́; -лывём, -лывяце́, -лыву́ць; -лы́ў, -лыла́, -ло́; -лыві́; зак.

Плывучы, дасягнуць якога-н. месца.

Д. да берага.

|| незак. даплыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даплы́сці і даплы́ць, ‑плыву, ‑плывеш, ‑плыве; ‑плывём, ‑плывяце; зак.

Плывучы, дасягнуць якога‑н. месца. Праплыўшы яшчэ колькі, Галынскі зноў адчуў стомленасць у руках і падумаў, што да берага не даплыве. Галавач. // перан. Павольна распаўсюджваючыся, дасягнуць чыйго‑н. слыху (пра гукі). Здалёк даплылі гукі песні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даплы́сці, даплы́ць schwímmen* bis (A)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

доплы́ть сов., прям., перен. даплы́сці, даплы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dopłynąć

зак. даплыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дагрэ́бці, ‑грабу, ‑грабеш, ‑грабе; ‑грабём, ‑грабяце; пр. дагроб, ‑грэбла і ‑грабла, ‑грэбла і ‑грабло; зак.

1. што. Скончыць зграбанне чаго‑н. Дагрэбці сена.

2. Грабучы вёсламі, рукамі, даплыць. Дагрэбці да берага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагрэ́бці

1. (кончыць зграбаць) zusámmenharken vt;

2. (даплыць) bis zu éinem Ort rúdern; heránrudern vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мато́рны ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да матора; прызначаны для матораў. Маторны цэх.

2. Які прыводзіцца ў рух маторам; забяспечаны маторам. Маторная піла. □ Аднойчы Несцяровіч .. гнаў маторную лодку, стараючыся хутчэй даплыць да вядомага яму месца. Чорны.

мато́рны ​2, ‑ая, ‑ае.

Спец. Рухальны (пра псіхафізіялагічныя працэсы). Маторная актыўнасць дзяцей. Маторныя нервовыя цэнтры.

•••

Маторная памяць гл. памяць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)