да́нніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
да́нніца |
да́нніцы |
| Р. |
да́нніцы |
да́нніц |
| Д. |
да́нніцы |
да́нніцам |
| В. |
да́нніцу |
да́нніц |
| Т. |
да́нніцай
да́нніцаю |
да́нніцамі |
| М. |
да́нніцы |
да́нніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
да́нніца ж., ист. да́нница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
да́нніца, ‑ы, ж.
Жан. да даннік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
да́нница да́нніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)