далячы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. далячу́ дале́чым
2-я ас. дале́чыш дале́чыце
3-я ас. дале́чыць дале́чаць
Прошлы час
м. далячы́ў далячы́лі
ж. далячы́ла
н. далячы́ла
Загадны лад
2-я ас. далячы́ далячы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час далячы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

далячы́ць сов. долечи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

далячы́ць, ‑лячу, ‑лечыш, ‑лечыць; зак., каго-што.

1. Закончыць лячэнне каго‑, чаго‑н., канчаткова вылечыць. Далячыць руку. Далячыць хворага.

2. Разм. Лячэннем давесці да якіх‑н. непрыемных вынікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

далячы́ць (каго-н.) vóllständig wiederhérstellen [héilen]; áuskurieren vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

долечи́ть сов. далячы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дале́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да далячыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дале́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. далечваць — далячыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)