дактара́т, -у, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

Іспыты на ступень доктара ў вышэйшай школе Заходняй Еўропы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дактара́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дактара́т дактара́ты
Р. дактара́ту дактара́таў
Д. дактара́ту дактара́там
В. дактара́т дактара́ты
Т. дактара́там дактара́тамі
М. дактара́це дактара́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дактара́т, -ту м. доктора́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дактара́т

(с.-лац. doctoratus, ад лац. doctor = настаўнік)

экзамен на вучоную ступень доктара ў навучальных установах Зах. Еўропы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

доктора́т дактара́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

doctorate

[ˈdɑ:ktərət]

n.

дактара́т -у m., до́ктарская ступе́нь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)