Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
дажы́нкавы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дажы́нкавы |
дажы́нкавая |
дажы́нкавае |
дажы́нкавыя |
| Р. |
дажы́нкавага |
дажы́нкавай
дажы́нкавае |
дажы́нкавага |
дажы́нкавых |
| Д. |
дажы́нкаваму |
дажы́нкавай |
дажы́нкаваму |
дажы́нкавым |
| В. |
дажы́нкавы (неадуш.)
дажы́нкавага (адуш.) |
дажы́нкавую |
дажы́нкавае |
дажы́нкавыя (неадуш.)
дажы́нкавых (адуш.) |
| Т. |
дажы́нкавым |
дажы́нкавай
дажы́нкаваю |
дажы́нкавым |
дажы́нкавымі |
| М. |
дажы́нкавым |
дажы́нкавай |
дажы́нкавым |
дажы́нкавых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ДАЖЫ́НКІ,
старадаўняе нар. свята ў беларусаў, звязанае з заканчэннем жніва. Дажынкавыя абрады былі скіраваны на тое, каб аддзякаваць «духам нівы» за хлеб, захаваць яе плён на наступны год. Дажаўшы жыта, жнеі ўпрыгожвалі апошні сноп кветкамі і стужкамі, плялі вянкі з каласоў і кветак і з песнямі ішлі ў вёску. Зайшоўшы ў двор, яны перадавалі апошні сноп гаспадару, які запрашаў іх за гасцінны стол з абавязковымі абрадавымі стравамі — блінамі з маслам і сытой, крупяной кашай. Усе абрады суправаджаліся дажынкавымі песням: іх спявалі ў канцы жніва, у час абраду «завівання барады», па дарозе жней дахаты, у двары гаспадара і на святочным застоллі. На Пн Беларусі Д. спраўлялі двойчы: малыя пасля заканчэння жытняга жніва, вялікія пасля таго, як зжыналі і яравыя. У наш час Д. адзначаюць як свята ўраджаю.
А.С.Ліс.
т. 6, с. 8
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)