дажджы́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дажджы́на |
дажджы́ны |
| Р. |
дажджы́ны |
дажджы́н |
| Д. |
дажджы́не |
дажджы́нам |
| В. |
дажджы́ну |
дажджы́ны |
| Т. |
дажджы́най
дажджы́наю |
дажджы́намі |
| М. |
дажджы́не |
дажджы́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дажджы́на, ‑ы, ж.
Адна капля дажджу. Дажджына па шыбіне ледзьве, Як па шчацэ, цячэ. Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дажджы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да дажджына; невялікая дажджына. Сонца асвятліла верхавіны стромкіх елак, і на іх тысячамі вясёлак загарэліся дажджынкі. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)