дадушы́, выкл. (разм.).

Ужыв. як падмацаванне пры запэўніванні каго-н. у чым-н., па знач. блізкае да слова «далібог».

Д., гэта праўда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дадушы́

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дадушы́, выкл.

Разм. Ужываецца для падмацавання чаго‑н., для запэўнення ў чым‑н.; блізкае па значэнню да слова «далібог». [Пан Кузель] просіць грамадзян не абурацца, бо ён, бядак, мае такі непрыемны загад [арыштаваць бацьку], хоць сам, дадушы, не хацеў бы... Таўлай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дадушы

Том: 7, старонка: 227.

img/07/07-227_1081_Дадушы.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

дадушы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. дадушу́ даду́шым
2-я ас. даду́шыш даду́шыце
3-я ас. даду́шыць даду́шаць
Прошлы час
м. дадушы́ў дадушы́лі
ж. дадушы́ла
н. дадушы́ла
Загадны лад
2-я ас. дадушы́ дадушы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час дадушы́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Найбогу ’яйбогу, дадушы, папраўдзе’ (Бяльк.). З ну, яй‑ богу?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)