дагма́тык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які мысліць догмамі, схільны да дагматызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дагма́тык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дагма́тык дагма́тыкі
Р. дагма́тыка дагма́тыкаў
Д. дагма́тыку дагма́тыкам
В. дагма́тыка дагма́тыкаў
Т. дагма́тыкам дагма́тыкамі
М. дагма́тыку дагма́тыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дагма́тык м. догма́тик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагма́тык, ‑а, м.

Чалавек, які мысліць догмамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагма́тык м. Dogmátiker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дагма́тык

(гр. dogmatikos = дагматычны)

чалавек, які мысліць догмамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дагма́тык ’дагматык’ (БРС). Запазычанне з рус. мовы. Параўн. рус. догматик, якое Шанскі (1, Д, Е, Ж, 151) лічыць уласна рус. словам, якое ў сучасным значэнні адзначаецца ў слоўніках з 1891 г. (раней яно мела некалькі іншую семантыку: ’царкоўны пісьменнік, які тлумачыць дагматы веры’, ’від царкоўных песнапенняў’). Першакрыніцай рус. слова з’яўляецца грэч. δογματικός, якое ўжывалася як эпітэт вядомых багасловаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

догма́тик дагма́тык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dogmatyk

м. дагматык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

doctrinaire

[,dɑ:ktrəˈner]

n.

дактрынёр, дагма́тык -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)