гічаны́, -но́ў (ед. гіча́н, -на́ м.) обл. (у свёклы и брюквы) ботва́ ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гічаны́, ‑оў; адз. гічан, ‑а, м.

Абл. Націнне буракоў, бручкі. Я — мужык, Я — сын пакуты, На мякіне вырас я, Гічанамі пуза ўздута, Ногі ў лапцікі абуты, Бедна вопратка мая. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіча́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гіча́н гічаны́
Р. гічана́ гічано́ў
Д. гічану́ гічана́м
В. гіча́н гічаны́
Т. гічано́м гічана́мі
М. гічане́ гічана́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)