гіе́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гіе́на гіе́ны
Р. гіе́ны гіе́н
Д. гіе́не гіе́нам
В. гіе́ну гіе́н
Т. гіе́най
гіе́наю		 гіе́намі
М. гіе́не гіе́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гіе́на, -ы, мн. -ы, гіён, ж.

Драпежнае млекакормячае сямейства гіенавых, якое харчуецца мярцвячынай.

Плямістая г.

|| прым. гіе́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гіе́на ж., зоол. гие́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гіе́на, ‑ы, ж.

Жывёліна сямейства драпежных млекакормячых, якая водзіцца ў гарачых краінах і корміцца пераважна мярцвячынай. Плямістая гіена. □ Дзесьці забрахала гіена, і здалёку пачуўся рык ільва. Маўр.

[Грэч. hyaina.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіе́на ж заал Hyäne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гіе́на

(лац. hyaena, ад гр. hyaina)

драпежная млекакормячая жывёла, якая водзіцца ў гарачых краінах і корміцца пераважна мярцвячынай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Гіе́на ’гіена’ (БРС). Рус. гие́на, укр. гіє́на. Запазычана ў рус. мове ў XVIII ст. з лац. hyaena або ням. Hyäne (раней у XI ст. было і непасрэднае запазычанне з грэч. мовы — уена). Бел. і ўкр. у новыя часы, відаць, з рус. Параўн. Шанскі, 1, Г, 71–72. Гл. яшчэ Фасмер, 1, 405.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гие́на зоол. гіе́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

hyena [haɪˈi:nə] n. zool. гіе́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

hyena

[haɪˈi:nə]

n.

гіе́на f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)