гуцу́лка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гуцу́лка гуцу́лкі
Р. гуцу́лкі гуцу́лак
Д. гуцу́лцы гуцу́лкам
В. гуцу́лку гуцу́лак
Т. гуцу́лкай
гуцу́лкаю		 гуцу́лкамі
М. гуцу́лцы гуцу́лках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гуцу́лка гуцу́лка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гуцу́лка,

гл. гуцулы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hucułka

ж. гуцулка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гуцу́лы, ‑аў; адз. гуцул, ‑а, м.; гуцулка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. гуцулкі, ‑лак; ж.

Украінцы, якія жывуць у Карпатах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)