гусі́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гусі́т гусі́ты
Р. гусі́та гусі́таў
Д. гусі́ту гусі́там
В. гусі́та гусі́таў
Т. гусі́там гусі́тамі
М. гусі́це гусі́тах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гусі́т,

гл. гусіты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гуси́т ист. гусі́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

husyta

м. гіст. гусіт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гусі́ты, ‑аў; адз. гусіт, ‑а, М ‑сіце, м.; гусітка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. гусіткі, ‑так; ж.

Паслядоўнікі Яна Гуса, ідыёлага нацыянальна-вызваленчага і антыкаталіцкага руху ў Чэхіі ў 15 ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)