Гусце́ча ’густы зараснік’ (Янк. Мат.). Паводле Трубачова (Слав. языкозн., V, 178), магчыма, адлюстраванне прасл. дыял. *gǫstotja (параўн. галеча, малеча і да т. п.), дзе прасл. суфікс *‑otja, які мае паралелі ва ўкр. і ў паўд.-слав. мовах (у іх зах. групе). Мусіць, недакладнае тлумачэнне. Для бел. ‑еча (як і для ўкр. ‑еча) зыходным з’яўляецца ‑*etja (суфікс, які ўзнік на базе *‑eta, які меў тую ж функцыю, што і ‑ota; магчыма, тут было старое чаргаванне вакалізму е : о, ‑*eta : ‑*ота).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
густы́ж Стары лес, які зарос густым драбналессем, хмызам, лазой, крапівой, ажынай на нізкім месцы (Слаўг.). Тое ж гусцві́нь, гусцвіна́, гусце́ж, гусці́ж, густы́ш, гусце́ча, густэча, густата́, густота (Слаўг.), гусцвіна (Хрэст. па гіст. бел. мовы, 1961, 464), гусце́р (Віц. Нік. 1895, Грыг. 1838—1840), гусце́ча (Пар.), гусця́ж (Слаўг., Краўчанка. Над хвалямі Прыпяці, 1964, 164), гусця́р, гусцярва́ (Віц. Нік. 1895).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)