гу́рба, -ы, мн. -ы, гурб і -аў, ж.

Куча снегу, намеценая ветрам.

Да платоў намяло вялікія гурбы снегу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гурба́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. гурба́
Р. гурбы́
Д. гурбе́
В. гурбу́
Т. гурбо́й
гурбо́ю
М. гурбе́

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гу́рба

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гу́рба гу́рбы
Р. гу́рбы гу́рбаў
Д. гу́рбе гу́рбам
В. гу́рбу гу́рбы
Т. гу́рбай
гу́рбаю		 гу́рбамі
М. гу́рбе гу́рбах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гу́рба ж. сугро́б м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гу́рба, ‑ы, ж.

Куча снегу, намеценая ветрам. Напярэдадні ўсю ноч круціла завіруха, і па дарозе, яшчэ не ўезджанай, ляжалі гурбы снегу. Сіўцоў. Па вокны ў гурбы ўвайшлі хаты, згубіўшы свой фасон і від. Колас.

гурба́, ‑ы́, ж.

1. Група, гурт. І раптам у двор уваліла гурба дзяцей: шэсць хлапчукоў і дзве дзяўчынкі. Шамякін. Не паспелі жанчыны заняць дзялянкі, як з-за гары паказалася вясёлая, гаманлівая гурба дзяўчат. Кулакоўскі.

2. у знач. прысл. гурбо́й. Групай, гуртам, усе адразу. На катку кружыліся, праносіліся віхорам канькабежцы; то па адным, то парамі, то, узяўшыся за рукі, цэлай гурбою. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́рба ж. Schnéehaufen m -s, -; Schnéewehe f -, -n (занос)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гурба

Том: 7, старонка: 199.

img/07/07-199_0992_Гурба.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Гу́рба ’гурба’ (БРС, Касп., Шат., Сцяшк., Яшкін). Трубачоў (Эт. сл., 7, 179–180) бел. гу́рба ’гурба’ параўноўвае з укр. гурба ’гурт’, рус. гурба ’гурт’, гурьба ’тс’ і мяркуе, што гэта аддзеяслоўнае ўтварэнне (ад дзеяслова *guriti), аднак семантыка гэтага дзеяслова не вельмі ясная. Параўн. тлумачэнне гурьба ў Фасмера, 1, 476–477. Паходжанне слова застаецца няясным. Ст.-бел. гурба ’гурт’, паводле Булыкі (Запазыч., 86), запазычана з польск. hurba, hurma < с.-в.-ням.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гу́рба

1. Пагорак намеценага снегу (БРС). Тое ж гурба́, гурбе́нь (Слаўг.), калода (Нас. АУ).

2. Узгорачак зямлі, накапаны кротам (Лаг.).

3. Ст.-бел. (XI—XVII стст.). Жыллё (Уладз. 30).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

гурба́, гурма́ разм.

1. (група, гурт) Grúppe f -, -n; Háufen m -s, -; Schar f -, -en;

ісці́ гурбо́й in Scháren gehen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)