гу́нька

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гу́нька гу́нькі
Р. гу́нькі гу́нек
Д. гу́ньцы гу́нькам
В. гу́ньку гу́нькі
Т. гу́нькай
гу́нькаю		 гу́нькамі
М. гу́ньцы гу́ньках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гу́нька, -і, ДМ -ньцы, мн. -і, -нек, ж.

1. Зрэбная посцілка.

2. Пакрывала для коней, якое закрывае тулава.

|| прым. гу́нькавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гу́нька ж. попо́на; (подстилка под седлом) чепра́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гу́нька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Зрэбная посцілка, пакрывала. Паўліку не страшна было легчы нават на водшыбе, але ён разаслаў гуньку побач з дзедам, накрыўся кажушком і нават прыкрыў свой твар. Сташэўскі. Маці накрыла гунькаю каня, бо было горача, а мух і аваднёў ён баяўся.. — іншы раз аж лажыўся ў аглоблях. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́нька ж (пакрывала) Décke f -, -n; (папона) Pférdedecke f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гунька

Том: 7, старонка: 198.

img/07/07-198_0986_Гунька.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

попо́на гу́нька, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чапра́к

‘падсцілка пад сядло, гунька’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чапра́к чапракі́
Р. чапраку́ чапрако́ў
Д. чапраку́ чапрака́м
В. чапра́к чапракі́
Т. чапрако́м чапрака́мі
М. чапраку́ чапрака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

horsecloth

[ˈhɔrskl‚Ө]

n.

гу́нька f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Папо́нка гунька для нашэння травы’ (Шат.), ’хустка’ (Мат. Гом.), попонка ’гунька’ (ТС), попона ’гунька’ (Сл. Брэс.), папайя ’доўгае неахайнае адзенне’ (З нар. сл.). Рус. попона ’гунька’, укр. попо́ня ’тс’. Звязана з апона, пяць < і, апінаць (гл. Фасмер, 3, 327).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)