гумні́шча, -а, мн. -ы, -аў, н. (разм.).
Месца, на якім было гумно.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Гу́мнішча
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Гу́мнішча |
| Р. |
Гу́мнішча |
| Д. |
Гу́мнішчу |
| В. |
Гу́мнішча |
| Т. |
Гу́мнішчам |
| М. |
Гу́мнішчы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Гумні́шча
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Гумні́шча |
| Р. |
Гумні́шча |
| Д. |
Гумні́шчу |
| В. |
Гумні́шча |
| Т. |
Гумні́шчам |
| М. |
Гумні́шчы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гумні́шча
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гумні́шча |
гумні́шчы |
| Р. |
гумні́шча |
гумні́шч
гумні́шчаў |
| Д. |
гумні́шчу |
гумні́шчам |
| В. |
гумні́шча |
гумні́шчы |
| Т. |
гумні́шчам |
гумні́шчамі |
| М. |
гумні́шчы |
гумні́шчах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гумні́шча ср., разг. ме́сто, где бы́ло гумно́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гумні́шча, ‑а, н.
Разм. Месца, на якім стаяла гумно.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гумні́шча
1. Месца, дзе стаяла гумно (Бял. Матэр., Глуск. Янк. II, Мсцісл., Рэч., Сал., Слаўг.). Тое ж гу́мнішча (Жытк., Слаўг.), гунні́шча (р. Пціч Серб. 1915, 8), гуме́ннішча, гумне́чча, гумні́чча, гумні́чышча, падгу́мнічча, гумяннё, падгу́мнішча, падгу́ме́нне (Слаўг.).
2. Вялікае гумно (Мсцісл., Слаўг.).
3. Месца паблізу гумна; пляцоўка перад варотамі гумна (Бял. Матэр., Слаўг., Стаўбц.). Тое ж перадгу́мні́чча, перадгу́ме́нне, гумяннё (Слаўг.).
4. Месца каля гумна і іншых будынкаў, якое парасло травой (Пух. Шат.).
5. Лужок наўкола гумна (Меж. Касп.). Тое ж гуме́нне (Сур. Касп.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
То́чышча ’ток’ (чэрв., Сл. ПЗБ; ЛА, 4), ’гумнішча’ (віл., ЛА, 4), тачы́шча ’тс’ (гарад., ЛА, 4). Да ток 2, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
То́клішча ’месца, дзе стаяў ток’ (баран., Сл. ПЗБ), ’вытаптанае месца, вытаптаны ўчастак (на полі, у агародзе)’ (пух., Сл. ПЗБ), ’пажарышча’ (баран., ЛА, 4), сюды ж то́кавішча ’месца, дзе быў ток’ (Касп.), то́кывішча ’гумнішча’ (талач., ЛА, 4). Да ток 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
напха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. што. Запіхваючы ўнутр чаго‑н., напоўніць. Маці паклапацілася напхаць мяккі сяннік і прыгатаваць чыстую пасцель. Колас. Я хуценька адзеўся, пабег на гумнішча, напхаў поўны кошык смецця папалам з сенам. Ляўданскі. // чаго. Разм. Палажыць, пакласці ўнутр чаго‑н. нейкую колькасць чаго‑н. [Гаспадыня] дала Сашы клуначак з ежай, напхала сабе ў кішэні яшчэ нейкіх маленькіх пакункаў, бутэлечак. Шамякін. // перан.; каго. Разм. Сабраць у адным месцы, запоўніўшы яго да адказу. [Немцы] напхалі ў вагон сто пятнаццаць чалавек [вязняў]. Кухараў.
2. перан.; што. Груб. З’есці многа чаго‑н. Напхаць жывот бульбай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)