гумары́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гумары́ст гумары́сты
Р. гумары́ста гумары́стаў
Д. гумары́сту гумары́стам
В. гумары́ста гумары́стаў
Т. гумары́стам гумары́стамі
М. гумары́сце гумары́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гумары́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Аўтар або выканаўца гумарыстычных твораў.

2. Чалавек, схільны да гумару.

|| ж. гумары́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. гумары́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гумары́ст м. юмори́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гумары́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Аўтар або выканаўца гумарыстычных твораў. Пісьменнік-гумарыст. Гумарыст на эстрадзе.

2. Разм. Чалавек, схільны да гумару (у 1 знач.). Па натуры ён быў гумарыст і любіў пажартаваць. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гумары́ст м.

1. (пісьменнік) Humoríst m -en, -en;

2. разм. (чалавек, які мае пачуццё гумару) ein humórvoller Mensch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гумары́ст

(англ. humorist, ад лац. humor = вільгаць)

1) аўтар або выканаўца гумарыстычных твораў;

2) чалавек, схільны да гумару 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гумары́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да гумарыст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

юмори́ст в разн. знач. гумары́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

humorist [ˈhju:mərɪst] n. гумары́ст; весялу́н, жартаўні́к, дасці́пнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

humorysta

м. гумарыст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)