гумані́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Дзеяч або прыхільнік гуманізму.

|| прым. гумані́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гумані́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гумані́ст гумані́сты
Р. гумані́ста гумані́стаў
Д. гумані́сту гумані́стам
В. гумані́ста гумані́стаў
Т. гумані́стам гумані́стамі
М. гумані́сце гумані́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гумані́ст м. гумани́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гумані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Чалавек, прасякнуты ідэямі гуманізму (у 1 знач.). Пісьменнік-гу маніст.

2. Прадстаўнік гуманізму (у 2 знач.). Беларускі асветнік, першадрукар і гуманіст Францыск (Георгій) Скарына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гумані́ст м. Humaníst m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гумані́ст

(ад лац. humanus = чалавечны)

1) чалавек, прасякнуты ідэямі гуманізму;

2) прадстаўнік гуманізму эпохі Адраджэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

чалавекалю́бец, -бца, мн. -бцы, -бцаў, м.

Той, хто любіць людзей, гатовы дапамагчы ім; гуманіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гумани́ст гумані́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

humanist [ˈhju:mənɪst] n. гумані́ст

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

чалавекалю́бец, ‑бца, м.

Кніжн. Той, хто любіць людзей; гуманіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)