Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
гу́ляж., прост.гу́ля, -лі ж., гу́ла, -лы ж., гуз, род. гу́за м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гу́ляж., прост. ши́шка, желва́к м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гу́ляжразм Béule f -, -n (на целеі г. д)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
гу́ля, ‑і ігу́ла, ‑ы, ж.
Абл. Гуз, жаўлак. — Ты чаму гэта не сказаў, што пчала ўджаліла цябе ў лоб? Я адразу знайшоў бы дзьмухавец і яго сокам памагаў бы ранку. Нічога б не было, а то, бач, якая гуля вырасла!Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гу́ля, гу́ла ’гуля’ (БРС). Рус.гуля, укр.гуля, польск.gula і г. д. Прасл.*gulʼa ’тс’ (агляд семантыкі гл. у Трубачова, Эт. сл., 7, 169–170). Лічыцца звязаным са ст.-інд.gōla‑ ’шар’, ст.-ісл.kúla ’шар, мяч, гуля’ і інш. Гл. Фасмер, 1, 473 (там агляд версій). Бернекер (1, 362) прапануе іншую версію; сувязь з серб.-харв.гу́лити ’здзіраць скуру, кару’. Гэта тлумачэнне, якое Слаўскі (1, 376) лічыць няпэўным, Трубачоў (там жа, 170) лічыць верагодным.
Гу́ля ’голуб і галубка’ (Нас.). Відаць, ад гукапераймальнага гулю‑гулю (Нас.), якім прынаджваюць голуба.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гу́ла,
гл.гуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
gula
ж. гуз, гузак; жаўлак, гуля
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
obrzęk, ~u
м.
1. ацёк, пухліна;
2.разм. жаўлак, гуля, гула
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Магу́ла, маґула ’нараст, гузак (на дрэве, на целе)’, магу́лісты ’у нарастах, гузаках’ (ТС). Да гу́ля (гл.). Прэфармант ма‑ выступае ў гаворках як сінонім да іншых, параўн. гарагуля (і чэш.harhule, гл. Махэк₂, 161), варгу́ля (Лыс.).