гужы́шча
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гужы́шча |
гужы́шчы |
| Р. |
гужы́шча |
гужы́шч
гужы́шчаў |
| Д. |
гужы́шчу |
гужы́шчам |
| В. |
гужы́шча |
гужы́шчы |
| Т. |
гужы́шчам |
гужы́шчамі |
| М. |
гужы́шчы |
гужы́шчах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гужы́шча, ‑а, н.
Абл. Вяроўка (для звязвання, прывязвання чаго‑н. і пад.), вужышча. [Касцы] ходзяць цэлым натоўпам размерваць сенажаці — з гужышчам ці доўгім сажнем. Каваль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)