грыма́снік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто любіць рабіць грымасы.

|| ж. грыма́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грыма́снік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. грыма́снік грыма́снікі
Р. грыма́сніка грыма́снікаў
Д. грыма́сніку грыма́снікам
В. грыма́сніка грыма́снікаў
Т. грыма́снікам грыма́снікамі
М. грыма́сніку грыма́сніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

грыма́снік м., разг. грима́сник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грыма́снік, ‑а, м.

Разм. Той, хто грымаснічае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грима́сник разг. грыма́снік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грыма́сніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да грымаснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)