гру́ знуць у́ зла; -ні; незак.
Тое, што і гразнуць .
|| зак. загру́ знуць , -ну, -неш, -не; загру́ з, -зла; -ні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гру́ знуць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. гру́ зну
гру́ знем
2-я ас. гру́ знеш
гру́ знеце
3-я ас. гру́ зне
гру́ знуць
Прошлы час
м. гру́ знуўу́ з
гру́ знуліу́ злі
ж. гру́ знулау́ зла
н. гру́ знулау́ зла
Дзеепрыслоўе
цяп. час гру́ знучы
Крыніцы:
dzsl2007 ,
krapivabr2012 ,
piskunou2012 ,
sbm2012 ,
tsblm1996 ,
tsbm1984 .
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гру́ знуць несов. у́ знуть, вя́ знуть, увяза́ ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гру́ знуць ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. груз і грузнуў, ‑ла; незак.
Апускацца ў што‑н. топкае, грузкае; вязнуць. Ногі ў гліне грузнуць і коўзаюцца па зямлі. Галавач . Некаторыя [бежанцы] завярнулі проста на поле і грузлі ў вясеннім балоце. Маўр . // перан. Знаходзіцца ва ўладзе чаго‑н. — Ты страціў не ўсё, — адказаў Тэафіл. — Але каб ты надалей грузнуў у клопат ах аб мізэрным жываце, ты страціў бы ўсё, Міха! Самуйлёнак .
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гру́ знуць é insinken* vi s é cken blé iben* vi s
калёсы гру́ знуць у гразі́ í nken in den Schlamm ein
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
загру́ знуць гл. грузнуць .
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
засяда́ ць ², -а́ ю, -а́ еш, -а́ е; незак.
Грузнуць у чым-н. вязкім.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гру́ знуть несов. гру́ знуць ; (в грязи — ещё) гра́ знуць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Стра́ гнуць ‘вязнуць, гразнуць, грузнуць ’ (Сл. ПЗБ , Скарбы ), стря́ гнути ‘грузнуць ’ (кам. , Жыв. НС ). Укр. стря́ гнути ‘вязнуць, грузнуць ’, стра́ гнути ‘заблытвацца ў сетцы або ў невадзе (пра рыбу)’, польск. zastrzęgać ‘захрасаць, вязнуць’, zastrąc , zastrzągł ‘тс’, якія Брукнер (522), ЕСУМ (5, 455) аб’ядноўваюць з усходнеславянскімі: застра́ ць , застрэ́ ць , рус. застря́ ть , застря́ нуть , бел. укр. встря́ ти , застря́ нути , супраць чаго Фасмер (2, 82). Формы з ‑г‑ , магчыма, звязаны з літ. stringù , strìgti ‘захраснуць, завязнуць’, лат. strẽgu , strigt ‘патануць (у чым-небудзь)’, straignis ‘багна, твань’; гл. Траўтман , 290; Мюленбах-Эндзелін , 3, 1089; Міклашыч , 325; ЕСУМ , 5, 455 (рэканструюецца прасл. дыял. *stręgati ‘грузнуць ’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)